Rozdział 25 "Rozmowa z Fran i wyprowadzka Leona"

~Leon~
Przez następne dwie godziny grałem w grę planszową z Violettą. Chciała mi poprawić humor, bo naprawdę nie mogę uwierzyć w to ze moja mama ma raka. 
- Leon, halo?
- Co?- otrząsnąłem się.
- Patrzałeś się w jedno miejsce i chciałam cię tak jakby obudzić z tych myśli. O czym myślałeś?
- O mojej matce.
- Nie martw się. Wszystko się ułoży. 
- Nie wiem czy to takie pewne.
- Jeżeli nie..- zapytała się mnie, chciała mi pomóc.
-Nie wiem co mam robić.- zapytałem nieśmiało.
- Opiekuj się nią.
- Okej, jeszcze raz do niej pójdę. Dziękuję za radę- pocałowałem ją na podziękowanie.
- Ale jutro, zobacz która godzina.- uśmiechnęła się.
- Masz rację, już późno-przytuliłem ją mocno.
- Idę spotkać się z Francesscą.
- Dobrze, ale chwila, późno jest!
- Dobra, ale powiedziała że to bardzo ważne.
- OK, idź.
~Violetta~
Muszę spotkać się z Francesscą żeby ustalić lot do polski. Już widzę ją z oddali.
- Hej Fran. 
- Jeszcze śmiesz się do mnie odzywać, po tym co mi zrobiłaś? 
- O co ci chodzi?
- O twój pocałunek z Marco!
- Jaki pocałunek? Nigdy w życiu nie zdradziłabym już Leona.
- Co ty sobie myślisz? Że zaprzeczysz a ja ci uwierzę. Mylisz się. 
- Fran. Ja nie wiem co ci Marco naopowiadał ale to na pewno nie byłam ja.
- Wyraźnie mówił. "Nie mogę już z tobą być bo jestem z Violettą"
- To nie ja. Musisz mi uwierzyć.
- Nie wierzę- szlochała- Jak mogłaś mi to zrobić?- pobiegła do domu.
Co jej ten Marco naopowiadał? Ja się z nikim nie całowałam i to jest moje zdanie. Fran powinna mi uwierzyć ale każdy może mieć wątpliwości. Weszłam zdenerwowana do domu. Popłakałam się i udałam się do pokoju który miał być dla naszego dziecka.
- Violu, poczekaj. 
- Jak ona mogła mnie o to obwiniać?
- Ale o co chodzi?
- No ja też nie wiem....- szlochałam- Bo ona mnie oskarżała o to że całowałam się z Marco!
- Co? Naprawdę?
- Nie.. To jego głupi zart. Marco chce żeby Fran było przykro.
- Musimy to jak najszybciej wyjaśnić. Nie może tak dalej być. 
Razem poszliśmy do Marco. Otworzył nam ze złowieszczą twarzą.
- Wchodźcie.
- Marco, przez ciebie stracę przyjaciółkę!
- Co? Przyznaj sie. To co mówiłem jest prawdą- przybliżał się do mnie.
- No dobrze. Całowałam się z Marco, ale to było dawno.
- Dwa dni temu.
- Violetta, co tu się dzieje? Znowu mnie zdradziłaś? Tym razem ci nie wybaczę.
Wyszedł wkurzony z domu Marco.
- Leon- szlochałam.- Widzisz co zrobiłeś?- szlochałam dalej- Leon, poczekaj. 
- Możemy być teraz razem- przycisnął mnie do ściany.
- Zostaw mnie!- oderwałam się. 
Wyszłam za Leonem i złapałam jego rękę.
- Nie tym razem- puścił ją. 
- Ale Leon... 
Biegłam za nim do domu. On zaczął pakować walizkę.
- Leon, ty nie możesz.. Nie zostawiaj mnie- popłakałam się. 
- Mogę. Nie będziesz już mnie oszukiwać. Bo nie będę twoim chłopakiem. Nie mam zamiaru być z kimś kto mnie zdradza na boki.
- Ja cię potrzebuję.
- Poradzisz sobie sama.
Włożył parę ciuchów i udał się do drzwi.
- Wybacz mi.
- Violu, nie chcę zebyś dalej mnie raniła. Kocham cię ale to nie ma sensu..
- Zostań. Obiecuję że cię nigdy nie zdradzę. 
- Obiecanki cacanki. Mówisz tak ciągle. I ciagle te obietnice są łamane.
Otworzył klamkę. Ja go złapałam za rękę. 
- Proszę.
- Nie. Puść mnie. 
Gdy on wyszedł ja rozpłakałam się. Nie mogę uwierzyć że za taki mały przekręt wszystko się zmieniło. Nie wiem jak będzie wyglądało moje życie bez niego..
 ---------------------------------------------------------
Zrobiłam dużo emocji. I zamieszanie. Mam nadzieję
że wam się podoba. Wróciła mi jakaś tam wena.
NEXT= 7 KOMCI.
Czekam z niecierpliwością <3
Wasza Blanco! :D